Տխուր եմ հիմա: Մտածում եմ իմ քայլերի մասին: Ինչու՞ եմ ներողամիտ..Մի՞թե արժանի եմ այս վերաբերմունքիդ: Ես քեզ տվել եմ իմ ողջ սերը, միշտ քո սրտով եմ գնացել, աշխատել եմ քեզ ցավ չպատճառել.իսկ դու՞....Դու քեզ անշնորհակալի պես պահեցիր: Տե՛ղն է ինձ: Երևի ես էլ պիտի մյուս աղջիկների պես ստախոս, զգացմունքների հետ խաղացող և կամակոր մի աղջիկ լինեի: Ի՞նչ անեմ , ասե՛ք մարդի՛կ...Ո՞վ ինձ կօգնի, ո՞վ կմխիթարի, ո՞վ ճիշտ խորհուրդ կտա...Ո՞նց վարվեմ, ոն՞ց դիմանամ այս ցավին, ինչպե՞ս  հաղթահարեմ այն: Ինչի՞ համար եմ ապրում, խի՞ սիրեցի..Հանուն ինչի՞..Հանուն նրա, որ կոտրվե՞մ, որ հավատս կորցնե՞մ սիրո հանդեպ, որ ատե՞մ սեր կոչվածը...Այո՛ , ես հիմա ատում եմ այն: Ամեն ինչ կտայի, որ սիրտս լիներ քարից, որ ընդհանրապես չսիրեի, որ չզգայի սիրո  դառնությունը: Չե՛մ ուզում, չե՛մ ուզում այլևս երջանկությունս ակնթարթներ տևի ու չքանա՝ ասես երբեք էլ չէր եղել: Միայն մի ձև եմ կարողանում հանգստանալ՝ սրտիս եղածը հանձնելով թղթին: Այն ինչ-որ կերպ գոնե թևթևացնում է հոգիս: