Հայացք... Մի հայացք, որն ինձ անդադար տանջում է: Տեսել եմ, իսկ որտե՞ղ: Հիշում եմ, ախր գիտեմ ծանոթ էր, բայց ով էր...
Մտքերս... ցանոթ և անծանոթ հայացքների մասին կարծիքներս: Ո՞վ էր նա արդյոք, ի՞նչ էր ցանկանում այդ <<Ծանոթը>>, ինչի՞  համար էր եկել, ու՞մ համար...
Չգիտեմ, ոչ մի հարցի պատասխան  չեմ կարողանում հասկանալ և պատասխանել: Իսկ եթե նա..... ոչ չի կարող այդպիսի բան պատահել, բայց նա ասել էր, խոստացել էր, որ վրեժ է լուծելու...գալու է: Իսկ եթե՞ նա է, նրա հայա՞ցքն է: Չեմ էլ ցանկանում այդ մասին անգամ մտածել: Բայց...բայց չեմ էլ կարող փախչել իրականությունից: Մտածել, մտածել, բայց ինչքա՞ն...ես կխելագարվեմ այս կյանքի հանելուկներից ...
Միայն մի լուծում կա  ̀ դեմ դիմաց խոսել և ամեն ինչ  պարզաբանել, հասկանալ է հարկավոր:
Բայց ես չեմ կարող դիմանալ այդքան...միթե՞ հնարավոր է այսքան տարիներ անց: Չէ, ես պետք է գնամ և խոսեմ, սիրտս դիմանա, թե  ոչ: Որքան հարցեր են հավաքվել գլխումս... լուրջ որոշումներ կայացնել չեմ կարող:  Չէ ճիշտը խոսելն է, այլ ընտրանք չկա: Ձայնս դողում է...
- Բ-բարև,
-Բարև ձեզ,

-Ես կցանկանայի, որ մենք խոսենք, կարո՞ղ ենք հանդիպել
-Կներեք, իսկ կարո՞ղ եմ իմանալ, թե ում հետ եմ խոսում և ինչու պետք է հանդիպենք,
-Ինձ արդեն մոռացե՞լ ես

-Չհասկացա, ո՞վ է, չլինի՞ թե...
-Այո, ճիշտ գուշակեցիր, ես եմ և կցանկանաի, որ խոսեինք

-Լավ, բայց որտե՞ղ
-Մեր հին հանդիպման վայրում
-Եղավ
-....

Գնում եմ մտքերս ծանրաբեռնելով, փորձում եմ պատկերացնել, թե ինչ է լինելու և ինչպես եմ խոսելու:

-Ողջույն
-Բարև

-Գիտես, շատ ես փոխվել, քեզ այսպիսին չէի պատկերացնի
-Ես այդ թեմայի մասին չեմ կանչել խոսելու, այլ...
-Այլ ինչի համար, դե լսում եմ

-Ինչի՞ համար ես քաղաք եկել, ցանկանում ես կյանքս կործանե՞լ,

-Ինչե՞ր ես խոսում, ի՞նչ կյանք կործանելու մասին է խոսքը, ես այդպիսի նպատակներ չունեմ
-Այդ դեպքում ինչի՞ համար ես եկել, երդումդ իրականացնելու՞

-Միևնույն է ասեմ էլ չես հավատալու

-Ասա ես կհասկանամ

-Եկել եմ քո հետևից

-Երբ հարցրեցի ինչու՞ չպատասխանեցիր, ինչու չասեցիր, որ վրեժի համար ես եկել

-Ոչ ոչ, սպասիր մի գնա, ես եկել եմ քո հետևից, բայց այն պատճառով, որ սիրում եմ դեռ և ցանկանում եմ միասին լինենք

-Չեմ հավատում, բայց համաձայնել չեմ կարող , դու դեռ կյանքդ չե՞սդասավորել

-Ոչ...ես սովորում էի երկար տարիներ, ավարտելուց հետո որոշեցի գալ Հայաստան  ̀ քո հետևից, սկզբում մտածում էի չես գա և ոչ ել կզանգես , բայց ոչ դու դեռ ինձ սիրում ես չէ՞

- Լավ, ինչպես երևում է ստել չեմ կարող... այո ես քեզ սիրում եմ և ամբողջ հոգով, օր ու գիշեր քո մասին եմ մտածել ու հիմա...

-Ուրեմն համաձայն ես գալ ինձ հետ

-Այո

-Շնորհակալ եմ, որ դու կաս

-Կներես այն քայլերիս համար, խնդրում եմ արի մոռանանք այդ ամենը

- Իհարկե

Մենք միացանք, և ես հասկացա, որ շատ ճիշտ քայլ եմ արել զանգելով, հիմա ես երջանիկ եմ ու շնորհակալ եմ Աստծուց , որ նրան կրկին հետ բերեց: