Ես հիշում եմ մեր  համբույրները, առաջին համբույրը : Ես հիշում եմ,որ ես քեզ չէի սիրում, բայց համբույրում էի, իսկ դու ինձ սիրում էիր, բայց չէիր սիրում, երբ ես քեզ համբույրում էի՝ տարօրինակ էր: Ես հիշում եմ, երբ եկա ձեր տուն, որպեսզի գնանք կինոթատրոն, դու ասացիր. << Ոչ՛, չեմ գալիս>>: Ես շատ զարմացա, քանի որ դու ինձ սիրում էիր, և հանուն ինձ ամեն ինչի պատրաստ էիր: Անցան օրեր, ես զանգահարեցի քեզ, դու չէիր պատասխանում, ես շատ էի զարմանում, քանի որ ես հիշում եմ, դու ինձ սիրում էիր, իսկ ես չգիտեմ, թե ինչու էի զանգում, ժամանակ անցկացնելու, թե՞ ինչ - որ առիթի համար, ես դա չեմ հիշում: Ես եկա իմ ոտքով ձեր տուն, դուռը թակեցի, դուռը բացեց մայրդ և ասաց.
 <<Իմ աղջկան Չանհանգստացնես>>: Եվ հա հենց այդպես ասեց մայրդ, ես մտքումս մտածեցի.<< Մեկ է, ես իրեն չեմ սիրում, ինչու եմ տխրում>> Անցան օրեր՝ ես հասկացա, որ առանց քեզ չեմ կարող ապրել, և հասկացա, որ ես քեզ սիրում եմ: Եկա ձեր տուն, դուք փոխել էիք բնակարանը: Անցան ամիսներ, իմ հիշելով 2 ամիս, ես տանջվում էի, բայց իմացա, թե դու որտեղ ես ապրում, երբ ես թակեցի դուռը, բացեցիր դու, հա հենց դու բացեցիր, ես դա հիշում եմ և ինչ՞ ասացիր... <<Գնա ու մոռացիր այս տան տեղը ես ամուսնացել եմ արդեն 2 օր է>>: Եվ ես  տանջվեցի: Ես ոչ ոք չունեի,  ցտեսություն ընդմիշտ քեզ: Այս նամակով գոնե կհասկանաս, որ ես քեզ սիրել եմ, բայց դու ինձ չես սիրել: Վերջին խոսքս իմ կողմնից  քեզ՝ ցտեսություն:

Եվ իմացիր քեզ գրում է մի հայրիկ: Որը շատ երջանիկ է իր նոր ընտանիքի հետ: