Հիշո՞ւմ ես սիրելիս, որքան ուրախ էինք, որքան երջանիկ ու ժպիտով լեցուն:Ես էլ եմ հիշում, գիտե՞ս, բայց հիմա՞...հիմա կարծես աշխարհը փոխված լինի, դու՝ նույնպես...
Իսկ մեր սե՞րը, ինչ եղան այն խոստումները, երդումները, որոնք տալիս էիր մեր հանդիպման ժամանակ:
Ի՞նչ է, ստե՞լ ես, խաբել ու վախկոտի նման փախչե՞լ...
Եթե ոչ, ապա ինչպե՞ս կբացատրես այս ամենը, քո սառը հայաքները ...
Իսկ ես հավատում էի, մտածում էի, որ երբեք ինձ չէիր թողնի ու չես հեռանա:
Բայց փաստորեն սխալվել եմ, խաբվել ու թույլ տվել, որ ինձ խելագարեցնես ու թողնես: Իսկ չե՞ս մտածել երբևէ, թե ինչպես եմ ապրելու հետո առանց քեզ, չէ՞ որ դու էիր իմ կյնքի իմաստը ու ես քեզնով էի ապրում: Բայց փաստորեն կարողացա և ասեմ ավելին ̀ ես հիմա էլ ավելի լավ եմ ինձ զգում, քանի որ հասկացել եմ, թե ով ես եղել դու և շատ ուրախ եմ, որ դադարեցրել եմ սրտիս այն զարկերը, որոնք քեզ էին նվիրված: Ես ուրախ եմ, որ այլևս քոնը չեմ, սիրտս քեզ չի պատկանում:
Չփորձես երբևէ ներողություն խնդրել ու ևս մեկ հնարավորություն
ուզել: Եթե հեռացել ես, ապա հեռացիր ընդմիշտ ու երբեք հետ մի նայիր: Բայց իմացիր մի բան, որ սրտիս վրա մի մեծ սպի ես թողել, որն էլ իմ ամբողջ կյանքում չի անհետանա:Սա ճակատագիր էր, և կյանքս քեզանով չի վերջանում, ես դեռ երջանիկ եմ լինելու, ուրախ եմ միշտ լինելու, լոկ միայն նրա համար, որ ապացուցեմ քեզ, թե ինչքան երջանիկ կարող եմ լինել առանց քո ժպիտի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий