Վերջերս ուսուցիչս ինձ հանձնարարեց շարադրություն գրել այս վերնագրով: Ես երկար մտածեցի , թե ինչ գրեմ ու ի վերջո նրան դատարկ թեուղթ հանձնեցի, այդպես էլ չկարողանալով ճիշտ նախադասություններ գտնել ... Բայց հիմա ուզումեմ լռացնել այդ բացը:

    Միշտ մորիցս լսելեմ , թե ինչ հպարտությամբ էր խոսում իրենց ժամանակների տղաների մասին: Ու մտքում սկսում եմ համեմատել այն ժամանակվա <ասպետներին> ու այժմյան <տղաներին>: Այո փաստ է , այժմյան ժամանակներում ասպետներ չկան: Կան լավ տղաներ, բայց նրանք ասպետներ չեն, ու չեմ կարող ասել կդառնան երբևէ թե ոչ: Ինչևէ , հուսանք կգա ինչ-որ ժամանակ , որ տղաները կմոռանան մազերը  երկարացնելու , ամենօրյա շաբլոն դարձած վիճակներում լիելու մասին: Կգա մի ժամանակ , երբ այլևս չեն ցավեցնի աղջիկներին:  Կդառնան այնպիսի տղաներ, ինչպիսին կերազեին մեր աղջիկները: Ամեն ինչ հուսով եմ կփոխվի: Երբ այլևս կդաթարեն Odnoklassniki.ru-ում ասպետներ ձևանալ: Սիրելի Տղաներ ,,, մենք ձեզ շատ ենք սիրում , մի փոխեք ձեր էությունը , մի դարձեք <շաբլոն> դեմքեր...Օրինակ ծառայեք ձեր ապագա երեխաներին...և իհարկե մի մոռացեք ռոմանտիկ լինելու մասին , չէ որ դա աղջիկներին միշտ դուր է գալիս...