Այսօր անձրև է գալիս: Այնքան հաճելի է, երբ նստում ու սկսում ես նայել այդ անձրևին: Դիտելով այս անձրևը` հիշում եմ այն ամենը, ինչ կատարվել է այսքան ժամանակ: Հիշում եմ... հիշում եմ մայիսյան այն հիանալի կեսօրը... միասին էինք ...այդ օրը նույնպես անձրև էր գալիս, բայց այդ անձրևը նման չէր այսօրվա անձրևին: Մայիսյան անձրևն այնպես հիանալի էր, ինչպես ես էի երկու տարի առաջ`մայիսին: Իսկ այսօր,անձրևը մի տեսակ բարկացած է, ինչպես ես: Ամպերը գեղեցիկ են, շատ հաճելի, բայց չգիտես, որտեղից է գալիս այդ անձրևը: Մտածում էի դա հրաշք է` կապույտ ջինջ երկինք, և ուժեղ, հորդառատ անձրև: Ինչքան հետաքրքիր է բնությունը: Ես գիտեմ, թե ինչու է այդպես: Բոլոր մարդիկ ինձ նման չեն: Նրանք երջանիկ են, քանի որ սիրում են ու սիրվում, և կարծես այդ անձրևը բարկանում է, չի ուզում, որ բոլորն ուրախ լինեն, քանի որ ինքը սիրված չէ, ինչպես ես: Իսկ ջինջ երկնքի վրա դա ընդհանրապես չի ազդում, քանի որ նա ուրախ է, և նրա ուրախությունը ոչ ոք չի կարող վերածել տխրության, քանի որ նա սիրում է, և սիրված է, ինչպես ես էի այդ մայիսյան կեսօրին:                                                                                                                   Անձրև էր գալիս, բայց մեզ համար դա միևնույն էր, քանի որ միասին էինք: Իսկ հիմա դու չկաս, և ես մենակ` այս անձրևին, նստած մեր բակում, քեզ եմ սպասում: Խնդրում եմ ետ արի, ու էլ մի գնա, չեմ ուզում քեզանից բաժանվել... թող ամեն օր այսպես ուժեղ անձրև տեղա, երբ դու լինես իմ կողքին, մեր աչքին կերևա միայն ջինջ երկինք...