Մի անգամ հավաքվում են մարդկային զգացմունքները և որոշում են պահմտոցի խաղալ: Խեալգարությունը պակում էր: Եվ, երբ նա հաշվեց մինչև միլլիոնը բոլորը թաքնվեցին: ՔՆՔՇՈՒԹՅՈՒՆԸ թաքնվեց ամպերի մեջ: ԲԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ մտավ արևի շողերի հետևը: ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ այնպես արագ էր վազում, որ չէր ցանկանում նույնիսկ թաքնվել...
Միայն ՍԵՐԸ չէր կարողանում մտրածել, թե որտեղ թաքնվի և այն ժամանակ, երբ նրան ընտրություն չէր մնացել՝ թաքնվեց վարդի թփի մեջ: Միայն թե նրան չգտնեին:
ԽԵԼԱԳԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ հագիստ գտավ բոլորին: Միայն ՍԻՐՈՒՆ չէր կարողանում գտնել: Եվ երբ ԽԵԼԱԳԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ շուրջ բոլորը նայեց և ոչ մի տեղ չգտավ, նա որոշեց նայել վարդի թփի ներսը: Բայց նա անգիտակցաբար այնպես շարժեց թուփը, որ վարդի փշերը մտան ՍԻՐՈ աչքերը...
ԽԵԼԱԳԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ երկար ժամանակ ներողություն էր խնդրում և չգիտեր ինչպես ներում հայցի, իսկ հետո ծնկի իջնելով ՍԻՐՈ առաջ ասաց, որ միշտ և ամենուր կլինի նրա հետ և կդառան նրա «աչքերը»:
Այդ ամենից հետո ՍԵՐԸ կույր է , իսկ ԽԵԼԱԳԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ հանդիսանում է նրա աչքերը:
Այդպես էլ մեր աշխարհն է: Իմ կարծիքով չկա այնպիսի մարդ, որ սիրահարված ժամանակ խելագարություններ արած չլինի:
Բոլորն էլ գիտեն, որ սերը կույր է և խելագար: Բայց այդպես այն ավելի գեղեցիկ և հիասքանչ զգացմունք է դառնում: Եվ դա ճիշտ է: Որքան խելագարություններ են արել մարդիկ սիրո պատճառով և դրանով ամրապնդվել գրքերի թերթերին...
Եվ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ՍԵՐԸ ուղղակի «թաքնվում» է խելագարությունը որոշ ժամանակա մնում է նույն տեղում , իսկ հետո գտնելով իր ընկերոջը անհետ հեռանում....
Комментариев нет:
Отправить комментарий