Ապրելով <<ծաղկող
սիրահարվածության>>
երջանկությունը մարդը իր
երևակայության մեջ
ստեղծում է սիրած էակի
հիանալի
պատկերը` մեծացնելով
իրականության և երազի
միջև եղած
տարբերությունը, չնայած դա երկար ժամանակ չի
գիտակցում: Եվ միայն վերլուծելով սիրած մարդու իրական
պահվածքը, որը չի համապատասխանում մեր իդեալին, մենք
կամաց-կամաց սկսում ենք <<երկնքից ներքև իջնել`>>
ապրելով ցավագին դատարկություն, հիասթափություն,
վիրավորանք և տխրություն: Սիրած էակի իդեալականացումը
սերտ կապված է ծնողների հետ մանկական
իդեալականացման հետ, երբ հայրը և մայրը երեխային թվում
գործընթացը հիասթափությունն է, որը մեծ չափերի է
հասնում, երբ երեխայի սիրած մայրը նրան
փոխադարձությամբ չի պատասխանում:
Սիրահարվածությունը ի վերջո վերածվում է սիրո, որը ոչ մի
դեպքում զուրկ չէ կրքից: Այս վերածման համար գոյություն
ունի 2 կարևորագույն նախադրյալներ. Առաջին հերթին
չպետք է վախենալ պատասխանատվությունից, երկրորդ
հերթին ազատության կորուստը և ինքնակամությունը չպետք
է անցնի զույգի շահերից:
Комментариев нет:
Отправить комментарий