Կգա՞ս ինձ հետ:

-Ուր՞:

-Մի ուրիշ աշխարհ, արի գնանք շրջենք, ես քեզ ցույց կտամ իմ աշխարհը, իմ մոլորակը, որը միայն դու կտեսնես, որը կդառնա նաև քոնը:

-Լավ գնանք:

-Նայիր, բայց  այս ամենի մասին ոչ ոք չիմանա, միայն ես և դու, դա կդառնա մեր աշխարհը:

-Օօօօօօօօօ, Աստված իմ այս որտե՞ղ է:

-Կարևոր չի , մի ժամանակ առաջ սա խրճիթ էր, իսկ հիմա այն իմ մտքերի կացարանն է դարձել:

-Իսկ, ո՞վ է նկարել այս նկարները:

-Ես:

-Դու՞: Իսկ ես չգիտեի, որ դու նկարել գիտես: Ինչու՞ չէիր ասում, այս ինչ հիասքանչ տեղ է:

-Իսկ այս նկարի մեջ ես ու դու ենք, գեղեցի՞կ է:

-Ես այսքան հրաշք տեղ չէի տեսել կյանքումս, որտեղի՞ց քեզ այսքան ստեղծագործական երևակայություն:

-Դու ես այն ինձ տվել:

Երկար ժամանակ նրանք այդ խրճիթում էին: Աղջիկը զարմացած էր, նա երբեք չէր իմացել, որ իր սիրելին այդքան լավ է նկարում, ստեղծագործում ու իրագործում մտքերը:

Փոքրիկ մի խրճիթը դարձել էր դրախտային վայր: Ամրացված էին շատ նկարներ, շատ սիրուն ու խորհիմաստ: Աղջիկը կարդաց նաև տղայի կողմից  գրված ստեղծագործություները: Ու ապշած էր: Հետո խոստացավ, որ իր կողմից մի նկար կնվիրի տղային ու գնաց:

Հաջորդ օրը նրանք նորից հանդիպեցին այդ խրճիթում: Աղջիկը տվեց նկարը ու ասաց.

-Ահա, նայիր գեղեցի՞կ է ստացվել: Քեզ եմ նկարել:

-Շատ հրաշք նկար է, իսկ որտե՞ղ ես դու:

-Ե՞ս, ես քեզ եմ նայում:

-Որտեղի՞ց:

-Երկնքից,- ասաց աղջիկը ու լաց լինելով փախավ: Տղան չհասկացավ, թե ինչ պատահեց, ու՞ր գնաց աղջիկը:

Անցան օրեր, աղջիկը չկար ու չկար: Տղան հուսահատվել էր, անընդհատ նայում էր այդ նկարին ու լացում, որովհետև չէր հասկանում` ի՞նչ կատարվեց այն օրը:

Անցել են շատ տարիներ, բայց տղան այն օրվանից հետո աղջկան չի տեսել: Գուցե էլ չկա, կամ միգուցե ուրիշի հետ է երջանիկ: Բայց տղան արդեն ունի իր ընտանիքը ու իր երեխաները: Ամեն անգամ այդ խրճիթ մտնելուց առաջ, նայում է երկնքին ու հարցնում. 

-Բայց ինչու՞...