Դրսում քամի էր: Ամառվա վերջին օրերն են: Սովորությանս համաձայն քայլում էի մենակ: Ավելի ճիշտ չ'է: Մենակ չէի` ես էի և իմ մշտական ընկերը, երաժշտությունը: Քայլում էի, պաղ քամին խփում էր դեմքիս: Որոշեցի  մի տեղ նստել: Կամաց-կամաց դրսում մթությունն էր տիրում: Հանկարծ տեսա մի աղջկա, նա դողում էր: Աննդատ շարժվում, շրջվում այս ու այն կողմ:

-Բարև,- կամաց մոտենալով ասեցի ես:

-Իսկ դու ո՞վ ես  գնա խնդրում եմ, չեմ գալու, չ'է չեմ գա, չեմ գա:

-Իսկ ես քեզ ոչինչ չէի ասել: 

-Այդ դեպքում ով ես դու, ինձ որտեղի՞ց ես ճանաչում:

-Ես՞ ես քեզ չեմ ճանաչում, ես ուղղակի զգում եմ, որ դու օգնության կարիք ունես:

-Չ'է, չ'է չունեմ ինձ ոչ ոք պետք չի, ես արժանի չեմ, որ իմ կողքին ընկերներ լինեն, ես ուղղակի ստում եմ բոլորին:

-Կկիսվե՞ս ինձ հետ, կարող ես հանգիստ ինձ վստահել:

-Ես միշտ ստում եմ իմ ընկերներին, որովհետև նախանձում եմ, ինձ հետ ոչ ոք չի ուզում շփվել, ես չունեմ ընկերներ:

-Իսկ ինչու՞այս կյանքում դժվար չի՞ առանց ընկերների:

-Իսկ ինձ համար լրիվ միևնույն է:Ես չեմ վստահում ոչ մեկի, չեմ կիսվում ոչ մեկի հետ: Իսկ գաղնիք պահել չեմ կարողանում:

-Նախ արի սկսենք նրանից, որ դու պետք է ինձ մի քիչ վստահես, իսկ ես քեզ կոգնեմ դուրս գալ այս վիճակից,- մեկնելով ձեռքս ասեցի ես:

-Բռնե՞մ ձեռքտ, բայց ինչի՞ համար:

-Որպես վստահության նշան:

Դրանից հետո մենք երկար զրուցեցինք, ես զգացի, որ նա սկսեց ժպտալ, վստահել ու կիսվել ինձ հետ: Արդեն շատ ուշ էր, ես պետք է տուն գնաի: Շատ ու շատ խորհուրդներ տվեցի նրան, ասեցի որ ընկերը կյանքում թանկ բան է և պետք չի կորցնել: Հետո ես նրան հաջողություն մաղթեցի, իսկ նա ինձ խոստացավ որ նա կունենա շատ ընկերներ, իսկ մեր միուս հանդիպմանը կպատմի նրանց մասին: 

Ես եկա տուն , երկար ժամանակ չէի մոռանում կատարվածը, հետո մտածում էի, որ երևի նրա մոտ ամեն ինչ լավ եղավ: Եվ ես կարողացա օգնել նրան:

Մի օր քայլում էի ընկերուհուս հետ: Վազելով մոտեցավ ինձ այդ աղջիկը: Զարմացած էի:

Եվ ասեց մի նախադասություն արագ հեռանալով: Ասես անգիր արած խոսքեր լինեին: Մինչև հիմա աչքիս առաջ է նրա թաց աչքերը: Ահա և այդ նախադասությունը`Մարդիկ չեն գնահատում այն ինչ ունեն, մինչև որ չկորցնեն` կորցնելով համառորեն ուզում են հետ բերել, հետ բերելով վստահ են որ այլևս չեն կորցնի, չեն գնահատում և կորցնում են ընդանրապես:

Մինչև այսօր ես նրան չեմ տեսել արդեն 1ամիս է :