Հերթական անգամ ցանկանում եմ գրել մի պատմություն, որն անձամբ ինձ հետ է տեղի ունեցել ընդամենը մի քանի օր առաջ: Ես մեր խոսակցությունից հիշում եմ ամեն տառ անգամ: Անհնար է մոռանալ: Շատ չխոսեմ նրա մասին ավելի լավ է կարդացեք ինքներդ և մեկնաբանեք:

Մի քանի օր է անցել այն օրից ինչ պատահեց այս դեպքը:  Գարնանային մի պայծառ օր էր, ընկերուհուս հետ պայմանավորվել էի հանդիպել այգում, զբոսնելու և զրուցելու համար: Ընկերուհիս սովորությանը համաձայն ուշանում էր: Այգում նստած նստարանին սպասում էի նրան, այդ պահին ինձ համար անսպասելի ընկերուհուս փոխարեն եկավ մոտավորապե 70 անց մի ծերունի, և նստեց իմ կողքին: Մի քանի վարկյան անց պտտվեց դեպի ինձ ու հարցրեց. - Դու հավատում ես ճակատագրին, - ես զարմացա, ի՞նչու հենց ես արժանացա այս հարցին, իսկ հետո, երբ ցանկացա պատասխանել, բայց նա չթողնելով, որ պատասխանեմ շարունակեց, - Ես հավատում եմ ու... ատում եմ ճակատագիր կոչվածը: Իսկ հետո մի կողմ դնելով ձեռնափայտը, նայելով մի անորոշ կետի սկսեց խոսել ու խոսել: Ես չէի ցանկանում ընդհատել նրան իմ հարցերով: Ծնողներին չէր հիշում, մեծացել էր մանկատանը, լռակյաց է և ինքնամփոփ: Կարդացել է շատ ու ապրել կարդացածով: Երբ արդեն չափահաս էր դարձել փորցել է տեղավորվել աշխատանքի, բայց չեն ընդառաջել: Արցախյան հերոսամարտի առաջին իսկ օրից սկսել էր կռվել:  Երբեք հերոսության չէր ձգտել, բայց և ակնպես վտանգներից էլ չի խուսափել: Ասում էր, որ եղել են մարտեր, երբ մեկ-երկուսն են կենդանի մնացել: Ինքն էլ այդ մեկերից մեկն է եղել, ցավագին ասում էր, որ կարծես մահաբեր գնդակնել է խուսափել իր նման որբից: Դադարներից մեկի ժամանակ սիրահարվել է Աննա անունով մի աղջկա, սիրահարվել ու հասկացել է, որ Աննան նա է, ում երազում էր, ում տեսնում էր հոգու աչքերով, ում սպասում ու ձգտում էր:  Աննա էլ է սեր խոստովանել ու երդվել է, երբեք չբաժանվել իր առնական, իր քաջ, իր միակ իսկական սիրուց: Պատերազմից հետո ամուսնանալու էին, ամուսնանալու և շատ, շա՜տ երեխաներ էին ունենալու, և ինքն էլ իր առաջնեկին նվիրելու էր իր միակ խաղալիքը, խաղալիք, որը մի անծանոթ, ինչպես ինքն ասաց ՙմամայից՚ նվեր էր ստացել ու պահել: Տարիներ հետո էր միայն իմացել, որ այդ անծանոթ ՙմաման՚ իր հարազատ մայրն է եղել: Ով չգիտես ինչու միայն մեկ անգամ է ցանկացել տեսնել իր որդուն: Տեսել է խաղալիքը նվիրել ու վերջ...

Հերթական անգամ իրենց ջոկատը մարտի դաշտում էր: Գիշերը երազ էր տեսել որտեղ որբանոցի բակում ՙաչքակապուկ՚ էին խախում  և փակած աչքերով փնտրողն ինքն էր: Փնտրել էր երկար ժամանակ ու ահավոր գլխապտույտից վայր ընկել: Առավոտյան ոտքերի առաջ պայթել էր թշնամու թնդանոթի արկը և... մեկ էլ հիշում էր, որ ուշքի է եկել հիվանդանոցում: Կորցրել էր տեսողությունը, դեմքը բզիկ-բզիկ էր եղել արկի բեկորներից, իսկ ոտքերն էլ ջախջախվել էին: Ես այլևս չէի կարողանում լսել, բայց թողնել գնալ կամ էլ ընդհատել էլ չէի կարող:  Հիվանդանոցում իրեն միյն այցելում էին մարտական ընկերները: Ասում էր, որ էլ ոչ ոք չուներ:  Իսկ մի օր էլ թեև չէր տեսնում սակայն զգացել էր, որ հիվանդասենյակը ողողվել էր պայծառ լույսով և զգացել էր ծանոթ օծանելիքի հոտը:

- Աննա, դու՞ ես, - մի կերպ շշնջացել էր նա: Եվ երբ լսել էր հաստատող ՙայո՚-ն, կարոտած պարզել էր ձեռքերը ու... գրկել դատարկությունը: Իսկ հետո Աննան նրան ասել էր այն, ինչ նրան թշնամու արկից էլ ցավոտ էր խոցել:

- Արամ, ներիր, բայց ես հաշմանդամ խնամող չեմ: ՈՒ հեռացել էր, անվերադարձ...

Նա չէր մեղադրում Աննային նա ջահել էր գեղեցիկ և կգտներ իր կյանքի ընկերոջը: Իսկ հետո պատմեց, որ բժիշկների հոգատար բուժումից վերականգնվել էր տեսողությունը, ու պլաստի վիրահատությունից հետո վերադարձրել էր իր դեմքի նաղքին տեսքը, հիշատակի համար փողնելով մի երկու սպի: Ու լիովին ապաքինվելուց հետո գնացել էր Աննային այցի, սեղմել էր նրա և նրա ՙերջանիկ՚ ամուսնու ձեռքը: ՈՒ հեռացել էր Աննայի զարմանքից չռվախ հայացքի ներքո: Հեռացէլ էր սրտում պահելով նրա հանդեպ տածած սերը: Սակայն հեռացել էր հպարտությամբ, առանց խեղճանալու: Այդ պահին գրպանից հանեց թաշկինակը և սրբեց աչքից գլորվող մի արցունք: Ես անգամ չէի կարող սրբել իմ արցունքները, քնի որ մեկը մյուսի հետևից գլորվում էին իմ աչքերց, ապշահար ծերունուն նայող աչքերիցս: Արցունքը մաքրելուց հետո շարունակեց և ասաց.

- Ես սիրում եմ Աննային, թեև նա ուրիշին ընտրեց: Ես սիրում եմ իմ Աննային, այն մեկին, որ իմ միջից դուրս հանեց որբության զգացումը: Կյանքը միշտ կատարում է իր սրբագրությունը: Ես այդպես էլ մեկ ուրշին չկարողացա սիրել և հիմա չունեմ ընտանիք: Վերցրեց ձեռնափայտը կանգեց, մեկ անգամ ևս նայեց ինձ և թախծոտ աչէերով ասաց.

- Դու շատ նման ես Աննային, - և հեռացամ: Ես ապշահար նայում էի նրա դանդաղ քայլերին և չկարողացա անգամ ոչինչ ասել: Նրա վերջին ասածից ես ինձ վատ զգացի և շատ մեծ ցավ զգացի սրտումս: Ես նրան ստիպել էի վերապրել այս ամենը: Ես ոչինչ չունեի ասելու: Եվ չէի էլ կարող:

Atum em qo anun@,atum em qo eutyun@,atum em im tulutyun@,atum em im menutyun@.Sirum em qez u naev atum em,xandum em, bayc ev havatum em. Darnaca& em, bayc karotum em.Characa& em,bayc axotum em.Gisher-cerek anqun em.Kar&es anter u antun em.Drsum taq e, bayc mrsum em, el huys chunem ,bayc der spasum em

• Hima txur nayum em nkarit u asum,,<Es qez arden moracel em >,,,bayc irakanum hogis qo karotic tanjvuma.Achqers pakum u mtqis mej krknum<Na el chka im kyanqum>,,,bayc achqics arcunqn e dandax glorvum en mtqic,,vor ka bayc im@ chi asum em..<Verj es qez atum em>,bayc sirts gorum u asuma...<Che mi stir du der nran sirum es >>

Poxvel em,el arajvan@ chem. Misht mtacum ei qo masin,bayc hima```etqanel che. Linuma,vor eli arajvann em darnum,bayc nenc em anum,vor moranam qez. Vonc du es,tencel es klinem. Xostanum em,vor el chem txrelu. Kaprem nenc,vonc es kuzem!!!

Nranq chein karoghanum yerexa unenal yev mi or voroshecin shun pahel: Gnecin ''овчарка'' shun, vorin sirecin harazat yerexayi pess.... 7 tari anc yerb yerexa unecan , mi or yerexayi senyakic shun@ durs vazec aryunot beranov....Kin@ kanchec amusnun yev amusin@ zenqov yekav yev spanec shan@, mtnelov senyak tesan qnac yerexayin , isk ororoci koxk@ spanvac ocin...

• ....Ների՛ր, որ քո լռության վրա խոսքեր եմ բարդում, Որ դու չզղջաս, որ քեզ չխղճան, որ չթուլանաս… Տե՛ս, որ լռում եմ. համրությունից չէ այս լռությունը, Իզուր է ձայնը, երբ համրանում է քո էությունը